Welkom bij stage 5

Dames en heren, ik heb een oom. Niet zomaar een oom—hij is zo chaotisch dat het lijkt alsof zijn hersenen een soort loterij draaien bij elke beslissing.
Op een dag besluit hij dat hij een tuinstoel nodig heeft. Simpel, toch? Gewoon naar de winkel, stoel kopen, klaar. Maar nee. Mijn oom… hij functioneert niet zo.
Hij loopt een bouwmarkt in en vraagt aan een medewerker: "Waar hebben jullie die stoelen die je kunt vergeten?"
Die man kijkt ‘m aan alsof hij net een cryptische schatkaart heeft gekregen. "Eh... stoelen die je kunt vergeten?"
Mijn oom: "Ja, weet je, van die stoelen die je koopt en dan vergeet waar je ze hebt gelaten!"
Ondertussen wordt die medewerker langzaam een existentialist: Wat maakt een stoel een stoel, als hij altijd wordt vergeten?
Mijn oom krijgt geen antwoord, dus koopt hij een willekeurige plastic stoel en neemt ‘m mee naar huis. Zet ‘m in de tuin.
Diezelfde avond vraagt hij mij: "Weet jij waar mijn stoel is?"
Ik zeg: "Misschien in de tuin?"
Hij: "Ja, maar ik moet er zeker van zijn dat het dé vergeten stoel is!"
Alsof de stoel een identiteit heeft. Alsof tuinstoelen een geheim genootschap hebben dat beslist welke stoel vergeten mag worden!
Twee weken later vindt hij ‘m terug… in de badkamer. De plastic tuinstoel. Gewoon daar. Naast de douche. Alsof die stoel een sabbatical heeft genomen en zichzelf opnieuw heeft uitgevonden als badkamermeubilair.
Mijn oom kijkt ernaar, schudt zijn hoofd en zegt: "Dit is ‘m niet."
WELKOM BIJ STAGE 5